Prolog

* Laura *

Obudziłam się w szpitalu. Byłam podłączona do milion kabli ... co było najgorsze? że nadal pamiętam mój wypadek. Jęknęłam gdy podniosłam rękę. Chciałam by ten koszmar wreszcie się skończył. Do pokoju wszedł mężczyzna tak około miał 40-42 lata, gdy zobaczył że mam otwarte oczy i nie " śpię"
jego twarz momentalnie przybrała bladego koloru.
- O mój boże - tylko to mógł powiedzieć - Jaki cudem ty przeżyłaś?! przecież wszyscy zginęli w tym wypadku! - wykrzyknął. Czekaj co?! wszyscy! przecież moi...rodzice ... nie ... zaczęłam płakać, pozwalając gorzkim łzą opadać na mój blady policzek. Lekarz to zauważył i powiedział poważnym głosem
- Zginęli też twoi rodzice - powiedział. Super nie musiał mi przypominać
- Proszę chce się wypisać ze szpitala - powiedziałam, lekarz tylko posmutniał ale przyniósł zaświadczenie. Chciałam jak najszybciej opuścić ten budynek. Tylko wystarczył zwykły podpis i gotowe....

†

Błąkałam się po parku. Zdawałam sobie sprawę, że nie mam gdzie mieszkać. Nie dość że jestem sierotą to jeszcze biedaczką która będzie mieszkać pod mostem. Niespodziewanie wpadłam na jakieś dziewczyny, jedna to nawet oblała się koktajlem
- Mogłabyś uważać co?! - wrzasnęła czarnowłosa. Poczułam jak łzy napływają mi do oczu. 
- Przepraszam za Grece - powiedziała druga - Jestem Maia Mitchell a ty? - zapytała.
- Laura Marano - odpowiedziałam. - Wiem, że to co powiem będzie głupie ale czy ... - zacięłam się - Mogę u którejś zamieszkać tak na parę dni? - zapytałam. Czarnowłosa parsknęła jednak widząc mój smutek umilkła
- Czekaj ty jesteś tą dziewczyną! Ty byłaś w tym wypadku samochodowym! Tam zginął mój brat Charli - pisnęła Maia i się rozpłakała.
- Ja też ucierpiałam - posmutniałam - Nie mam nikogo, moi rodzice zginęli - dodałam.
- Nie jesteś sama - zaczęła Grece - Masz nas - objęła mnie
- Chodź zamieszkasz u mnie - powiedziała Mitchell ... 

-------------------------

Hejka i jak sie wam podoba?

mi bardzo tylko że ten blog jest smutny wiem :(

Raury będzie tak dużo żeee szok

do zobaczenia

wasza Ryd